Na mijn eerste dagen op Jitou ging het lesgeven al snel steeds beter! Ik ben ook erg blij dat mijn directe collega's, de engels docenten, zo lief en behulpzaam waren.

Het moeilijkste vond ik de jongste grade #1. De kinderen springen op de tafels en hangen in de gordijnen als je hun aandacht niet vast weet te houden. Gelukkig bestaat er een liedje genaamd 'hoofd-knie-en-teen' dat ze waarschijnlijk n'u nog nazingen en dansen!! (En die ook in het engels bestaat kennelijk, ik dacht dat dit liedje typisch nederlands was!?)

Ook de hoogste grades heb ik les kunnen geven (5-6) deze kinderen zijn over het algemeen erg gemotiveerd en doen altijd net wat meer dan wat je van ze vraagt. (dit principe is uitgestorven in europa hoor!) ze zijn wel altijd wat angstig om dingen klassikaal te doen, onzeker over hun engels. Maar dat heb ik er wel geprobeerd uit te krijgen hoor!

Uiteindelijk vond ik lesgeven aan grades 3 en 4 het chillst. Deze kinderen zijn de perfecte combinatie van energiek en geconcentreerd. Ik heb ze zelfsin een les over Nederlandse cultuur woorden nederlands geleerd! Heeeel vreemde gewaarwording als je 45 chinese kindertjes ' hoe gaat het?' bijna accentloos hoort opdreunen!!!

Een van de leukste lessen was 'the Food lesson' met grade 2 en 3. Ik liet hierin ook de verschillen tussen Westers en Oosters eten naar voren komen en soms liet ik kinderen kiezen. 't Overgrote deel koos telkens de Westerse variant! Ook een teken van globalisering of houdt elk kind van ijs en bagels? Een laatste onderdeel was dat ze hun eigen pizza mochten samenstellen. De kenners mogen drie keer raden waar ik de inspiratie voor dat spelletje vandaan heb gehaald!

Als ik ooit ambities had gehad om leraar te worden dan waren die nu zeker verdriedubeld! Dit is niet echt het geval, maar ik heb mijn korte 'carriere' als deze heel goed ervaren en ben nu al beter dan sommige leraren die ik zelf heb gehad hahah (maar dat is niet zo moeilijk)

Het afscheid nemen viel dan ook zwaar! Als twee maanden als een lange tijd klinkt, dan is dat alleen op papier. Het werd me niet makkelijker gemaakt door kinderen die naar me toe kwamen om te vragen wanneer ik terugkwam naar Chengdu. Ik kon hun allemaal beloven dat ik terug zou komen, maar het is zeker dat zij dan niet meer op de basisschool zitten! :-(

Ik ben met de Engels leraren, de principals, mijn Zweedse projects collega Jessica en de regional manager Kevin uiteten (Chinese Hotpot jawel!) geweest, dit gaven zij ons als dank voor het werk dat we hebben gedaan. Ook kreeg ik een soort chinees...(tja wat is het?) decoratief ornament van hout en glas als cadeau. Ontzettend mooi, maar dit kon ik natuurlijk niet in mijn backpack meenenmen, en omdat het glas heeft kun je het niet met China post naar huis sturen. Dit heb ik dan maar als cadeau achtergelaten in de Volunteers flat!

Mijn directe collega's en supervisor heb ik allen een engelse roman cadeau gedaan en er wat ingeschreven, in de hoop dat zij deze ervaring en mij ook niet vergeten! Verder zijn wij later nog 1x bijelkaar gekomen voor een echt chinees avondje uit: KTV, oftwel karaoke-TV. Heeel apart om mee te maken, maar geweldig! (Telkens als ik moest zingen deden we gewoon de achtergrondmuziek wat harder) En door mij heeft Bruno Mars nu een paar chinese fans erbij.

Het is ook wel vermoeiend geweest: na een werkdag zat ik met huiswerk (mandarin club) 'en een in te vullen lesplanning! Daarnaast moet je nog je was doen als je de volgende dag niet in je bikinibroekje naar school wilt en o ja, tussendoor nog even een maaltijd bij elkaar schrapen. Maar mij hoor je niet klagen! Vond het super om echt in een vreemde stad te wonen: een lokaal marktje te vinden om mijn groentes te halen en 's avonds je eigen potje koken. Heb ook wat keukengerei gedoneerd want eerst was er niet eens een normale koekenpan! Maargoed, mijn punt is, het was druk druk druk maar ben heel blij dat ik dit allemaal heb mogen ervaren, ik zou het zo weer willen beleven!

Maar aan alles komt een einde en ik was zeker enthousiast en nieuwsgierig naar de rest van China en natuurlijk mijn project in Vietnam. Ik heb maar 6 maanden dus ik wist ik moet door!